Hebben wij als Surhuisterveen dan echt niets te vertellen? Die vraag blijft een beetje onbeantwoord bij me opborrelen sinds ik ergens in december vorig jaar de oproep zag staan om tijdens het openingsweekend van Leeuwarden-Fryslân Culturele Hoofdstad van Europa (LF2018) op vrijdag 26 januari een verhalenvertelavond te houden.
Heel Fryslân zou elkaar in winterwarme sfeer ontmoeten om persoonlijke verhalen te vertellen en te beluisteren. Nou, als je daar niet warm van wordt en als dat niet iets is wat in mijn straatje past… Meteen dacht ik aan bar ’t Aansteekhuis – waar in de tijd dat ik daar weleens achter de tap stond af en toe wel een vertelavond werd gehouden – wat een perfecte locatie zou zijn voor zo’n evenement.
Jammergenoeg had de kroeg al iets anders op het programma staan en bovendien bedachten we ons dat je natuurlijk ook iets te bieden moet hebben wanneer je iets organiseert. Nu schrijf ik zelf weleens iets op en hierover is wellicht best iets aardigs te vertellen, maar om nu een avondvullend programma te verzorgen… En dus bleef mijn idee bij een plan wat niet werd uitgevoerd.
Ook in de rest van Surhuisterveen bespeurde ik weinig initiatieven op deze avond en het enigste wat ik tot nu toe in ons dorp heb gehoord of gezien van #LF2018 is de luidende klokken van De Flambou om kwart over tien op zaterdagavond tijdens de openingsceremonie en af en toe een lijnbus van Arriva die in vrolijke kleuren de verbintenis met het culture jaar.
Om toch maar iets van de sfeer van #LF2018 mee te krijgen, trokken we deze week naar de hoofdstad zelf. Daar namen we een kijkje in het keramisch museum, want hier had Nynke iets leuks gezien. Na het leuke te hebben gezien, hadden we het hier ook al snel weer bekeken; wellicht zijn we minder cultureel aangelegd dan we zelf in de gaten hebben.
In de binnenstad wacht ons een warm welkom door allemaal vlaggen van #LF2018 waardoor we er zeker van zijn dat we niet per ongeluk in de verkeerde hoofdstad zijn beland, maar hier houdt het verschil met een normaal bezoekje aan Leeuwarden dan ook wel op. ‘Do you want to take a picture of me?’, vraag ik gekscherend bij het standbeeld van Anne Vondeling.
Hiermee krijgt ons bezoekje aan de culture hoofdstad van Europa toch nog een iets internationaal tintje, maar toch rijden we even later ietwat teleurgesteld terug naar ons eigen dorpje om te zien of Surhuisterveen ons dan toch niet stiekem iets cultureels te vertellen… Geen verhalen te vertellen? Misschien moeten we meer ons best doen om de verhalen te gaan maken!