Nog nooit is opruimen mijn favoriete bezigheid geweest en het is ook beslist niet het talent dat ik heb meegekregen. Toch moet het regelmatig
gebeuren, want doordat ik er steeds maar weer een rommeltje van weet te maken, dreigt een werkelijke puinhoop als je niet af en toe orde op zaken stelt. En dus geef ik me af soms even een flinke schop onder de kont en sla ik aan het opruimen.
Vrouwen zijn daar veel beter in, zo denk ik dan meteen. Ze nemen dingen waarvan ze niet soms niet eens weten wat het is ter hand, kijken er eens naar gooien het dan ‘hoppa’, zo de kliko in. Opgeruimd staat netjes. Oeps, denk ik dan weleens; dat had ik nog wel even kunnen repareren en dan hadden we het nog wel een poosje kunnen gebruiken. Alleen dat repareren, dat blijft er soms weleens bij.
Nu ik zelf aan het opruimen ben geslagen, kom ik dit soort dingen ook wel weer tegen en kom dan maar niet tot weggooien. Ik pak het op, bekijk het even en leg het even verderop weer neer zodat ik het ooit nog weleens weer tegenkom om het weg te gooien. Ik ruim de boel niet op – zo concludeer ik zelf – ik verplaats het en tussen de bedrijven door probeer ik iets weer aan de praat te krijgen.
Ik kan niets weggooien omdat ik denk het op de een of andere manier ooit weleens weer te kunnen gebruiken; dit schiet allemaal niet heel erg op en dus heb ik er na een uurtje opruimen ook wel weer genoeg van, want het is bovendien nog een vermoeide bezigheid ook. Tussen de opruimbedrijven door zie ik namelijk ook nog allemaal klusjes die nog moeten gebeuren.
Toch wordt het hele opruimspektakel – ondanks dat het allerminst vlot verloopt – best nog een succes want aan het eind van de rit ziet het er toch een stuk netter uit, zijn er allerlei kleine klusjes waar je eigenlijk iedere dag wel tegenaan loopt geklaard en ik heb er beslist een voldaan gevoel van gekregen. Bovendien is de kringloopwinkel weer een stuk rijker en het resultaat moedigt me beslist aan voor een volgende klus!