“Wat seist, sille wy om in bak kofje?” Deze zondag ben ik behoorlijk vroeg in de kerk omdat ik beamerdienst heb, en nadat ik de zaak heb opgestart en alles aan de praat heb, stelt de koster me voor om in De Lantearne een bakje koffie te gaan drinken; ook hij heeft zijn zaakjes op orde en we hebben nog wel even tijd, het is nog niet eens negen uur.De eerste kerkgangers treffen elkaar in de hal van de kerk en zoeken langzaamaan hun zitplaatsen op en hebben daar geen hulp bij nodig; dat redt zich allemaal wel en wij kunnen er wel even een momentje tussenuit. In alle rust nippen wij in de keuken van onze koffie en wisselen met elkaar van gedachten over diverse zaken.
“Heb jij hier een checklist met zaken die je moet doen?”, vraag ik belangstellend aan de koster en hij vertelt me dat ‘ie er van houdt om ’s ochtends op tijd te beginnen en in alle rust onder meer de deuren openen, de microfoons testen, de lichten inschakelen en al dit soort van karweitjes. Dan ineens schrikt hij en bedenkt zich dat hij één karweitje nog níet heeft afgewerkt…
“Duizend bommen en granaten! Het is tien over negen en ik heb de kerkklok nog niet geluid”, maakt hij me duidelijk over de klok die om negen uur had moeten luiden. “Moet ik dat nu nog doen?” Gekscherend vertel ik hem dat er kerkgangers zijn die de deur pas uitgaan wanneer ze de klok horen luiden en dat er daarop volgend weer gemeenteleden zijn die wachten met vertrek totdat deze bepaalde mensen gepasseerd zijn.
“In principe zou het dus kunnen zijn dat we straks een lege kerk hebben”, grap ik er over heen, maar de koster neemt mijn praatje – dat ik overigens écht van mensen heb gehoord die het op deze manier doen – dusdanig serieus dat hij zich naar het schakelpaneel spoedt om het mechanisme dat de kerkgangers oproept in werking te stellen.
“Moeten we de kerkdienst nu ook tien minuten later beginnen”, treiter ik verder. Koster ziet er nu ook de humor wel van in en grinikt met me mee, maar kijkt toch stiekem eens rond in de kerkzaal of het niet daadwerkelijk heel rustig is. Bij het binnentreden van de kerkenraad om klokslag half tien kijken we elkaar even glimlachend aan en wordt de klok keurig op tijd geluid. Geen haan meer die er naar kraait en bovendien: waar gehakt wordt, vallen ook weleens spaanders!