Niet geschoten, is altijd mis… Met deze wijsheid gaf zanger Nico Haak al vele jaren geleden aan dat thuis achter de geraniums zitten minder spannend is dan het avontuur tegemoet gaan. Op deze heerlijke zomeravond kiezen Sietze en ik er dan ook voor om er even ‘op ’t fytske’ op uit te trekken. ’t Is raar maar waar: in deze samenstelling beleven we bijna altijd wel wat.
Zo maken we onderweg een spontaan praatje met een oudere meneer uit Eastermar die ons – terwijl we volop genieten van de zonsondergang boven Burgummer meer – onder meer vertelt over de jeugd van tegenwoordig die wel voeding maar amper opvoeding meer krijgt, over mensen die veel uitgaven doen maar allerminst in de gaten hebben of ze het eigenlijk wel kunnen betalen en veel meer van dit soort ware wijsheden
“Froeger dienen hurd wurkjende minsken goeie saken”, zo is zijn ervaring. “Tsjinwurdich ferknoeie de jonge minsken dat allegear en binne moaie froulju en snelle auto’s allinnich mar mear wichtich…” Hij vertelt ook over de ouders van een fotomodel uit zijn dorp wiens benen de weelde rond hun dochter niet konden dragen.
Als hij verneemt dat wij uit Surhuisterveen komen, neemt het gesprek meteen een andere wending en horen we zijn mening over oud-dorpsgenoten van ons die een horecabedrijf van de grond probeerden te krijgen maar daarin niet bepaald zijn geslaagd. “Luchtfytsers binne it”, zo luidt zijn oordeel zonder daar ook maar een seconde over te hoeven nadenken. “Sy hawwe it krop fierstente heech!”
Hij haalt herinneringen op van de horecagelegenheid die altijd hét ontmoetingspunt was voor dorpelingen en waar vele clubs en boerenkinkels kwamen om te vergaderen. Dat de laatste jaren vooral hotemetoten met stropdassen welkom waren in de zaak en dure specialiteiten op het menu staan in plaats van eenvoudige hapjes, ziet hij allerminst als een verrijking.
Even later drinken we een biertje op het terras van het horecabedrijf dat kort daarvoor onderwerp van gesprek was en sinds kort weer open is. We maken een eenvoudig maar leuk en gezellig praatje met twee dames uit Veenwouden – die naast ons op het terras en bakje koffie drinken – en delen met hen de wijsheden die we eerder op de avond hoorden van de oude mijnheer.
Ook maken een praatje met de nieuwe eigenaar en vragen of ze de luchtfietsen er ook bij hebben gekocht 😉 Dat vergt enige uitleg, maar ze hebben drommels goed in de gaten dat ze in dit dorp hun hoofd niet al te hoog boven het maaiveld uit hoeven te steken. Dan – als je het over de duivel hebt – stopt er een grote automobiel voor het restaurant en stapt de vorige eigenaar uit. Zonder dat daar verder enige aanleiding toe is, vervallen Sietze en ik beiden in een slappe lach… Hoe is dit mogelijk?
Aan het eind van de avond vol vermaak, wijsheden en dom praat, weten we eigenlijk niet eens meer waarom we zo hebben gelachen, maar dat we weer eens ons best hebben gedaan om wat leuks van de avond te maken, we de slingers op hebben gehangen en dat bovendien de ‘wierheid in skel lûd hat’, is één ding dat zeker is; ook dit uitje was weer een schot in de roos…