Jippie, we mogen weer stemmen! Dat was werkelijk mijn eerste gedachte bij het ontvangen van het stembiljet enkele weken geleden. Met feestelijk gekleurde jassen zag ik de afgelopen weken politici weer eens vol vuur midden tussen de mensen en terwijl ze jaren de kans hebben gehad om de zaken aan te pakken, moet het nu ineens weer anders.
Zo’n vier jaar hoor en zie je niets van de politici, behalve dan dat ze af en toe pontificaal op de foto in de krant staan wanneer ze ergens bij een opening een lintje mogen doorknippen, en dan ineens zijn ze als een virus niet meer weg te denken uit het straatbeeld, delen ze roosjes, appeltjes en foldertjes uit, zijn ze allerliefst en aardig, doen allerlei beloften en vergeet niet de feestelijke spandoeken overal…
Er wordt op los geronseld en elkaar onderuitgehaald in debatten, wat een feest! Ik wordt zo enorm blij van dat campagne voeren en zie er vooral naar uit wanneer ze straks weer vol eigenbelang aan de slag gaan met het formeren van een nieuw college dan wel het smeden van plannen om dit college zo snel mogelijk weer onderuit te helpen zodat er weer opnieuw gestemd moet worden.
Eigenlijk is het maar een raar spelletje dat al vele jaren wordt gespeeld waarvan niemand meer de spelregels begrijpt en de laatste jaren is de politiek er in mijn beleving dan ook voor een groot deel zelf debet aan dat de interesse van de kiezer allerminst is toegenomen. Vooreerst gaan we vandaag van start met het feestje van de democratie; en nu maar hopen dat er veel gasten komen…
Waarop ik ga stemmen, dat weet ik wel en dát ik ga stemmen ook! De winnaars van vandaag zullen voorzeker vanavond een borreltje gaan drinken. Ook ik zal vanavond ook een toast uitbrengen. Waarop we drinken, dat weet ik nu nog niet, want ik weet nog niet precies waar ik blij van moet worden. Maar vergeet niet te stemmen hè, en bovendien: drink er vanavond eentje op! Op naar de volgende campagne… Jippie!